Wikken en Wegen

Moederschap is prachtig en bijzonder ,doet twijfelen en maakt me vaak onzeker. Wat is je visie op opvoeden en lukt het je die in de praktijk te brengen. Ik sta met regelmaat voor keuzes die mijn hart en hoofd laten botsen. Soms slaat mijn hoofd op hol door al dat getwijfel. Keuzes die me gevoelsmatig zo tegenstaan maar waarin ik  wel iets moet...
Heb ik alle opties goed bestudeerd, faal ik tegenover mezelf, mijn kind of anderen en ben ik daartegen bestand? Doe ik er op termijn goed aan, kan ik het relativeren of moet ik die moeder zijn die altijd zorgt dat het kind het ubergevoel van veiligheid behoudt. Lastig ….

Onlangs maakte ik 2 keuzes waarbij mijn hoofd het won, sterker nog , het pakte wonderbaarlijk goed uit. Na 10 maanden van amper slaap (eigenlijk langer want ik slaap al niet zo best sinds zwangerschap 1) wilde ik me houden aan de afspraak die ik een paar jaar geleden maakte met mezelf. Grenzen bewaken, mijn eigen behoeftes laten meetellen.

Lieve vrolijke Iep, wat een wolk van een baby. Alleen die reflux en zo onrustig overdag. ‘s Nachts sliep hij niet langer dan 1,5 uur achter elkaar, 10 maanden lang. Van alles geprobeerd, want, “hey… ik kan dat”. Ik ben die consequente moeder die best veel af weet van pedagogiek enzo… Sterker nog, ik heb er zo’n papiertje voor en krijg er stiekem ook nog voor betaald.

Het lukte niet, Iep werd na 10 maanden nog steeds iedere 1,5 uur wakker. Het ene stemmetje in mijn hoofd zei “als hij mij nodig heeft dan ben ik er , hoe vaak en wanneer dan ook, want ik ben zijn moeder ” , het andere stemmetje zei “dit is niet ok, iedereen heeft hier last van , er moet nu een oplossing komen”.  Om een lang verhaal kort te maken …. We namen een beslissing, een die met heel veel tranen en schuldgevoel gepaard ging. We lieten Iep opnemen voor een week. We mochten mee, we konden bijna altijd bij hem zijn, er werd rekening gehouden met onze visie en wensen, ze zouden hem niet laten huilen. 

De slaapmomenten droegen we over aan het personeel, een aantal dagen en daarna zouden we het zelf weer oppakken. En wat we nooit hadden durven dromen gebeurde... Iep sliep, eigenlijk al na een nacht … Gewoon doordat de cirkel werd doorbroken, we even wat afstand hadden (datgeen wat zo vreselijk niet moederlijk ok voelde). Hij werd rustiger, begon weer een beetje beter te eten etc.

Vanmorgen 6:30 werd ik wakker en stond er een heel lief ventje rechtop in bed te kakelen, wat een wonder en wat een genot. Wat zijn we dankbaar! Dankbaar naar de kinderarts die ons zo serieus nam maar ook zo dankbaar dat we een besluit namen wat moest, wat hij aan kon en wij dus blijkbaar ook.

 Weken daarna weer zo’n gevecht in mijn hoofd. Die lieve oudste dame hier , die met dat leuke spleetje tussen haar toch best forse tanden. Dat meisje wat met 2,5 jaar, na het zien van “Knofje” op t.v. een duim in haar mond stopte en hem er vervolgens nog jaren in wilde laten zitten. Weer die stemmetjes “ze slaapt zo goed, het troost, maakt rustig, iets afnemen wat haar veiligheid biedt” en anderzijds “Haar tanden staan scheef, kinderen stellen er vragen over, hoe langer we wachten hoe moeilijker het misschien is”. We besloten die duim in te smeren met zo’n ranzig goedje, pleister erover, verhaal erbij van dat heerlijke duimensmaakje wat op een dag opstapte en een nieuw kindje ging helpen slapen.. We bereidde ons voor op (wederom) onrustige nachten, verdriet etc..

Niks van dat alles. We zagen Pien 

 groeien, alsof ze het zelf bedacht en gedaan had. Ze vertelde vol trots tegen iedereen dat ze gestopt met duimen was. "Hey.. wij kunnen dat!"